بررسی آزمایشگاهی آثار چگالی نسبی و میزان ریزدانه‌ی غیرخمیری در پتانسیل روانگرایی و نشست ماسه‌ی اشباع

روانگرایی پدیده‌یی است که طی آن رسوب‌های سُست اشباع، هنگامی که تحت بارهای دینامیکی قرار می‌گیرند، مقاومت‌شان به‌طور چشمگیری کاهش می‌یابد و یا از بین می‌رود، لذا شناخت هر چه بهتر روانگرایی و عوامل مؤثر در آن اهمیت زیادی دارد. در پژوهش حاضر، تأثیر چگالی نسبی و میزان ریزدانه‌ی غیرخمیری در پتانسیل روانگرایی و نشست ماسه‌ی اشباع با استفاده از دستگاه میزلرزه بررسی شده است. نتایج حاصل نشان می‌دهند که با افزایش تراکم نسبی، حتی در تکان‌های نسبتاً شدید، فشار آب حفره‌یی به‌طور محسوسی کاهش می‌یابد و در چگالی‌های بالا نیز احتمال روانگرایی کاملاً از بین می‌رود. به‌علاوه مقدار نشست سطحی خاک نیز به‌صورت قابل توجهی کاهش خواهد یافت. همچنین با زیاد شدن مقدار ریزدانه‌ی غیرخمیری، فشار آب حفره‌یی افزایش و در مقابل میزان نشست خاک، کاهش خواهد یافت. به علاوه با افزایش میزان چگالی نسبی و در درصدهای سیلت بالا، حالت روانگرایی سریع‌تر از بین می‌رود.